آمدی، آمدنت حال مرا ریخت بهم
یک نگاهت همه ی فلسفه را ریخت بهم
آمدی و دل من سخت در این اندیشه:
آن همه منطق و قانون چرا ریخت به هم؟
قاضی عادل قصه به نگاهت دل باخت
یک نگاه کردی و یک دادسرا ریخت به هم
چهره ی شرقی زیبای تو شد موجب خیر
یک به یک انجمن غرب گرا ریخت بهم
شاعران، طالب سوژه، همه دنبال تو اند
سوژه پیدا شد و شعر شعرا ریخت بهم
جاذبه مال زمین است، تو شاید دزدی
که فقط آمدنت جاذبه را ریخت بهم
من همان آدم پر منطق بی احساسم...
پس چرا آمدنت، حال مرا ریخت بهم؟

هیچ ﭼﯿﺰ ﻏﺮﻭﺭ ﻣﺮﺩ ﺭﺍ ﻣﺜﻞ ﺷﺎﺩﯼ ﺯﻧﺶ ﺍﺭﺿﺎﺀ
ﻧﻤﯽ ﮐﻨﺪ ،
ﭼﻮﻥ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺁﻧﺮﺍ ﻣﺮﺑﻮﻁ ﺑﻪ ﺧﻮﺩ ﻣﯽ ﺩﺍﻧﺪ . . .
.
ﻭ ﻫﯿﭻ ﭼﯿﺰ ﺯﻧﺎﻧﮕﯽ ﺯﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﯼ ﺗﻮﺟﻪ
ﻣﺮﺩﺵ ﺍﺭﺿﺎﺀ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﺪ ،
ﭼﻮﻥ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺁﻧﺮﺍ ﻣﺮﺑﻮﻁ ﺑﻪ ﺁﺳﺎﯾﺶ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺷﺎﻥ
ﻣﯽ ﺩﺍﻧﺪ .

هرگز به “این نیز بگذرد” ها دل خوش مدار !

که چون بگذرد ،

چیزی جز عمرت را با خود نبرده است ... !

روز سختی تازه میفهمی هوادار تو کیست؟
بی کس و درمانده وقتی میشوی یار تو کیست؟
مشتری وقتی که بسیار است٬ سرگرمی ولی-
در کسادی تازه میفهمی خریدار تو کیست؟
دست و پایت نه، در آن روزی که قلبت بشکند -
تازه در آن موقع میدانی مددکار تو کیست؟
هرکسی آید عیادت آخر شب میرود
تازه آن هنگام میفهمی پرستار تو کیست؟
میرسد روزی که اطرافت نمی ماند کسی!
آن زمان پی میبری یار وفادار تو کیست!
پیش پایت یک نفر خود را به آتش میکشد!
تازه میفهمی که دهقان فداکار تو کیست؟
میروی یک روز از این شهر و می میرد کسی!
تازه در آن روز میفهمی گرفتار تو کیست؟!

سبز که باشی،
دیگر فرقی نمی کند کجای فصل ها ایستاده باشی.

بهار باش؛
و ببین زمستان چطور حوالی خانه ات زانو می زند ...

یا دستِ رفاقت مده و دست نگهدار
یا تا تهِ خط حرمت این دست، نگهدار!

خوشبختی یعنی صبح زود بیدار شدن

نه با صدای زنگ ساعت،

بلکه با اشتیاق رسیدن به هدف

دست و پــا گر بشکند با نسخه درمان می شود
چشم گریان هم دمی با بوسه خندان می شود
سیــل بــاران گــــر ببــــارد از نسیـــــم صورتی
غــم مخـــور با خنده ای از دیده پنهان می شود
مختصــــر گــویم اگـــر ویــران شـود کاشانه ای
جــای هــر ویــرانه ای کاخــی نمایـان می شود
یــا کـه آیـد ســوز غـــم تــا بشکند خـُم خانه را
گـــر کـه بـاشد همتی میخــانه بنیان می شود
چـون مـریدی می کشد رنــج ریــاضت سـال ها
عـاقبت بــا پیــر خود هم سوی رندان می شود
ای خــدا هــرگز نبینـــم بشــکند قلـــب کسی
دل شکسته باطنش از ریشـه ویـــران می شود

من اگر حوا شوم این بار طغیان میکنم
سیب را از شاخه می چینم ولی تقدیم شیطان میکنم

گر بخواهد کس مرا بیرون براند زان بهشت
هر چه را دستم رسد ویران ِ ویران میکنم

 

 

 

من و تو می دانیم

زندگی گرچه گهی زیبا نیست

یا که تلخ است و دگر گیرا نیست

رسم این قصه همین است و همه می دانیم

که نه پایدار غم است و نه که شاد می مانیم

زندگی شاد اگر هست و یا غمناک است

نغمه و ترانه و آواز است

بانگ نای باشد اگر یا که آواز قناری به دشت

زندگی زیبا است

هر نسیمی که نصیب از گل و باران ببرد
می تواند خبر از مصر به کنعان ببرد
آه از عشق که یک مرتبه تصمیم گرفت:
یوسف از چاه درآورده به زندان ببرد
وای بر تلخی فرجام رعیت پسری
که بخواهد دلی از دختر یک خان ببرد
ماهرویی دل من برده و ترسم این است
سرمه بر چشم کشد،زیره به کرمان ببرد
دودلم اینکه بیاید من معمولی را
سر و سامان بدهد یا سر و سامان ببرد
مرد آنگاه که از درد به خود میپیچد
ناگزیر است لبی تا لب قلیان ببرد
شعر کوتاه ولی حرف به اندازه ی کوه
باید این قائله را "آه" به پایان ببرد
شب به شب قوچی ازین دهکده کم خواهد شد
ماده گرگی دل اگر از سگ چوپان ببرد!