تنها دو راه برای درخشیدن هست：
یا شمع باشی و بتابی
یا آینه باشی و بازتابش کنی.

قابل ستایش اند دستانی که آهنگ محبت را به زیبایی می نوازند
و دل هایی که ترانه عشق و امید را در عالم می سرایند.
کسانی که از مهربانی ثروتمندترین هستند
و در بخشش این موهبت سخاوتمند ترین.
آری!
قابل ستایش اند انسان هایی
که بهشت را بر روی زمین بنا
و جلوه های کوچکی از بزرگی خداوند را تداعی می کنند.
و یقین دارم
هنوز هم می شود ایمان داشت
به چشمانی که قداست دارند ...

توقع داشتن ، انتظار داشتن ...
منتظر بودن كه بقیه كاری برامون بكنند ،
باعث ناامیدی ، اضطراب و خشم ما میشود .
روزی كه بدون توقع و انتظار زندگی كنیم ،
آرامتر و خوشبختریم ...
باید امیدوار بود ، نه منتظر و متوقع ... !
"دکتر هلاکویی"

هزار بار به تو گفته بودم
دلیل شیدایی یك زن، زیبایی مرد نیست
یك مرد همیشه زیباست وقتی كه زخمهای دل مجروح زنی را
می بوسد
"نسرین بهجتی"

گاهی برای رسیدن به یک آرزو ،
سالهای زیادی از عمرت را به انتظار مینشینی ،
گاهی به سمت رویاهایت قدم برمیداری ،
گاهی میدوی ،
گاهی از پا میفتی و سینه خیز ادامه میدهی ،
گاهی از هوش میروی و وسط راه ، پهن زمین میشوی ...
به هوش که می آیی باز به راهت ادامه میدهی و شاید مغروری به این همه پشتکار ... یک قدم مانده به صبح به بارگاه آرزویت نزدیک میشوی ، آنقدر خسته که رمقی در پاهایت نیست ...
ناگهان ، خدا ،درست زمانی که رسیده ای ، انتخاب دیگری هم پیش پایت میگذارد و راه دیگری هم پیشنهاد میکند ...
تو میمانی و گذشته ات ، تو میمانی و دیوانگی ...
قمار که میکنی ، گاهی باید دیوانه باشی ...
من طعم این دیوانگی را چشیده ام ...
پیشنهاد او از آرزوی من شیرین تر بود ..

"تنها به رویاهایت تکیه کن"
زیرا بدون رویا زندگی کردن
پرنده ای است شکسته بال
که
یارای پروازش نیست.
(لنگستون هیوز)

معماری؛
عشق منست…
آنجا که از ویرانه های مشکلاتم؛
پلی برای عبور میسازم؛
نه دیواری ته یک بن بست!!
از تکه های شکسته اشتباهاتم؛
سکوی بلندی میسازم که زیر پایم قرار دهم؛
و بر تجربیاتم لبخند پیروزی زنم!!
و از خرابه های کاخ آرزوهایم؛
قصری با شکوهتر از پیش؛
برای تجلی قدرت توکل به خدا می سازم!!
آری من یک معمارم…
منتظر هیچ فرصتی نمی ایستم؛
و خودم فرصت ها را خلق میکنم…
من امروزم را بر شهر سوخته دل دیروز میسازم؛
چرا که تنها فردا؛ از آن منست…
و با افکار مثبتم؛
آینده ام را زیباتر خواهم ساخت!!
بهترین روزها؛
همانست که در آن شادم و خندان…
من خودم را از نو می سازم!!
آری من معمار دل خویشتنم…

 

 

دلا زین تنگ زندان‌ها، رهی داری به میدان‌ها؟
مگر خفته‌ست پای تو، تو پنداری نداری پا!!!
چه روزی‌هاست پنهانی، جز این روزی که می‌جویی
چه نان‌ها پخته‌اند، ای جان! برون از صنعتِ نانبا
تو دو دیده فروبندی و گویی روزِ روشن کو؟!
زَنَد خورشید بر چَشمت، که اینک من تو در بگشا
هر اندیشه که می‌پوشی، درونِ خلوتِ سینه
نشان و رنگ اندیشه، زِ دل پیداست بر سیما
ضمیر هر درخت، ای جان! زِ هر دانه که می‌نوشد
شوَد بر شاخ و برگ او، نتیجه شُربِ او پیدا
زِ دانه سیب اگر نوشد، بروید برگِ سیب از وی
زِ دانه تَمر اگر نوشد، بروید بر سرش خرما
چنانک از رنگِ رنجوران، طبیب از علت آگه شد
زِ رنگ و روی چَشمِ تو، به دینَت پی بَرد بینا
‫#‏مولانا_جلال_الدین‬

هرگز احساساتت را پنهان نکن ...
چون شاید شخصی مایل به دیدنشان باشد ،
هرگز فکر نکن همه چیز را می دانی ،
چون ممکن است لحظه ای بعد ...
به نتیجه ی متفاوتی برسی ...
و هرگز در گذشته ات زندگی نکن ...
چون اکنون را از دست می دهی ... !

معبد خداوند فقط به روی
دلی شاد و آواز خوان و رقصان باز است .
دل گرفته را به این معبد راهی نیست ،
پس ، از اندوه اجتناب کن.
دل خود را از همه رنگ ها سرشار کن
درخشان و رنگارنگ مثل یک طاووس-
و برای این " "دلشادی و آواز و رقص"" به دنبال دلیلی نباش .
کسی که برای شادی دلیلی می جوید ، شاد نخواهد بود .
""چون شاخه تر به رقص آ""
و نغمه ساز کن
نه برای دیگران ،
نه به خاطر چیزی ،
برقص ، فقط به خاطر رقص ؛
بخوان ، فقط برای آواز ؛
آن گاه سرتا پای زندگیت ملکوتی می شود ،
و فقط در این حالت است که همه چیز رنگ نیایش به خود می گیرد .
این گونه زیستن ، آزاد بودن است...

زندگی با همه ی خوب و بدش یک سفر است
هرکه ویزاش فقط چند شبی معتبر است...
یک خیابان و گذرگاهِ توقف ممنوع
تند باید برود هرکه در آن رهگذر است...
مطلقا تا ته خط دور زدن ممکن نیست
اشتباهی بروی گم شدن و درد سر است...
زیر سنگینی این بار که بر دوشت هست
حاصلت آرتروز گردن و دیسک کمر است...
توی این راه به هر کس که رسیدم دیدم
بد تر از من غمکی دارد و کلا ًپکر است...
مشکل خویش برِ پیر مغان بردم دوش
گفته بودند که او روشن و صاحب نظر است...
خنده ای کرد و بفرمود کجا آمده ای
من خودم مشکلم ازهر که بگی بیشتر است...
درِ میخانه ببستند و پلمپ کردندش
درِ تزویر و ریا باز تر از هرچه در است...
مشکلی بد تر از این مشکل هوشیاری نیست
ای خوش آن کس که به کل از همه جا بی خبر است...
گفتم این شاخصه ها ،ذوق مرا خشکانید
گفت امروزه فقط پول پرستی هنر است...
پول معیار و ملاک همه ی ارزش هاست
هرکسی در حد و اندازه ی پولش بشر است...
گفتم ای پیربده جامی و سرحالم کن
گفت ،برخیز برو، محتسب این دور و بر است... !

شب همه بی تو کار من شکوه به ماه کردنست
روز ستاره تا سحر تیره به آه کردنست
متن خبر که یک قلم بی‌تو سیاه شد جهان
حاشیه رفتنم دگر نامه سیاه کردنست
چون تو نه در مقابلی عکس تو پیش رونهیم
اینهم از آب و آینه خواهش ماه کردنست
نو گل نازنین من تا تو نگاه می‌کنی
لطف بهار عارفان در تو نگاه کردنست
ماه عباد تست و من با لب روزه دار ازین
قول و غزل نوشتنم بیم گناه کردنست
لیک چراغ ذوق هم این همه کشته داشتن
چشمه به گل گرفتن و ماه به چاه کردنست
غفلت کائنات را جنبش سایه‌ها همه
سجده به کاخ کبریا خواه نخواه کردنست
از غم خود بپرس کو با دل ما چه می‌کند
این هم اگر چه شکوه‌ی شحنه به شاه کردنست
عهد تو (سایه) و (صبا) گو بشکن که راه من
رو به حریم کعبه‌ی "لطف آله" کردنست
گاه به گاه پرسشی کن که زکوة زندگی
پرسش حال دوستان گاه به گاه کردنست
بوسه‌ی تو به کام من کوه نورد تشنه را
کوزه‌ی آب زندگی توشه راه کردنست
خود برسان به شهریار ایکه درین محیط غم
بی‌تو نفس کشیدنم عمر تباه کردنست
استاد شهریار یادش گرامی