مهربونم..
دنیا نه خوشبخت است ، نه بدبخت.
دنیا همان چیزی می شود که ما می بینیم.
دنیا بینش ماست.
هر کسی آفریننده دنیای خویش است.
اگر هر لحظه از زندگی، حسی از بدبختی در وجودت می ریزد، اشکال جایی در بینش توست.
اگر در اطراف خود چیزی جز ظلمت نمی بینی، بی تردید چشمانی را که روشنایی را می بینند بسته ای.
فکرت را تازه کن.
از زاویه ای نو به خودت نگاه کن.
اگر سرزنشت را متوجه دیگران کنی، از دیدن اشتباه خود در می مانی.
اگر شرایط را سرزنش کنی، نمی توانی به ریشه های حالت روحی ات نفوذ کنی.
از این رو ، شرایط هر چه هستند باشند، به کشف علت ها در خودت اقدام کن.
علت ها همیشه در درون خود آدمند.
اما همواره چنین به نظر می آید که در دیگرانند.
از این اشتباه پرهیز کنی، نگهداری احساس بدبختی دشوار می شود. دیگران فقط آیینه اند.
تصویری که در آیینه می افتد تصویر خود توست.
زندگی می تواند ضیافتی باشد.
اما ابتدا لازم است که انسان خود را از نو بیافریند.
این کار دشوار نیست.
زیرا به محض آنکه اشکال در بینش خود آدم دیده می شود، خطاها می میرند و آدم تازه ای به دنیا می آید.......
نظرات شما عزیزان:
|
منوی اصلی
تبادل
لینک هوشمند
نویسنده: 
